دلدادگی

این کوچه یاد آور همه ی دردهای ریشه دار و عمیق جهان است، بانو!
کوچه ی بنی هاشم، حزن انگیز و غم آلود و نفس گیر است. نشد از آن سوی فاصله ها، دستهای مردانه ام را حمایل رخسارتان کنم. نشد که در آن روز شوم و نکبت بار، قید و بند زمان و مکان را بشکنم؛ تا حرامیان، حرمت حریم وحی و مهبط جبرئیل را نشکنند و درب خانه ی خیبرشکن را بر پهلویتان نکوبند. نبودم که در هرم آتش بسوزم و حائل میان شما و میخ سوزان شوم. نبودم که پدر را بر خاکهای غربت شهر مدینه کشیدند.
و حال، به جبران شرمساری غیبتم در کشاکش کوچه و دود و آتش و درب خانه و ریسمان و ضرب سیلی و شمشیر و کعب نی و تازیانه، وجودم را وقف جگرگوشه تان کردم و دستهایم را، نذر پاسداری از حریم آل الله...
از من راضی شده ای «مادر»؟...

بوی سیب

دل بی قرار را، همان بوی سیب سحرگاه حرم امن کربلایش؛ تا آخر عمر کفایت می کند. سحری که هفت سین سلام های قلب و چشم منقلب شده، به جوابی از باب السّلام آستانش روشن می شد و سال شمسی، در پیش خورشید وجود «حسین» ^(ع) تحویل... چه بهاری از این دلنشین تر، که با بوی «حسین» ^(ع) جان را احیاء کند...

تاریکی

تمام شد. روزهای خوب و دوست داشتنی نفس کشیدن در هوای حضور رحمة للعالمین تمام شد. روزهای وجود نازنین مهربان ترین‌ خلقِ عالم به پایان رسید. زین پس هر چه روز و شب هم که بیاید، تاریک تاریک است. از همین امشب که «او» غریبانه و مظلومانه می رود، عالم هم تیره و تار می شود. از همین روزها که خلف صالحش را خانه نشین می کنند و کوثرش را در میان در و دیوار می گذارند و مزد رسالتش را ادا می کنند؛ دنیا سیاه تر می شود... پهلوی شکسته و فرق شکافته و جگر پاره پاره و سرهای بریده و زهرهای جانسوز پی در پی و خورشید نشسته در پرده ی غیبت، گواه روشن این تاریکی است؛ که امتدادش تاکنون است...

اعجاز

اعجاز وجودش چه ها می کند! هر که نداند، شوم بختان کوفی می دانند که «او» معجزه ی سه امام معصوم و نور چشم امامت و جان پناه ولایت و وارد در دایره ی عصمت فاطمی است. آرامش حریم حرم آل اللّهی، به اعتبار گوشه ی نگاه علوی اوست. قوام سپاه ثاراللّهی، بسته ی علمداری اوست و کیست که نداند مقام سقایة الحاجّ حاجیان هاشمی از کوی منی برگشته، و عمارة المسجد الحرام خیمه گاه کربلای حسینی فقط و فقط از آن اوست... و این چنین شد که در کربلا هم صفا و مروه و مسعی و حرم و زمزم آفریده شد... ماه وجودش به جمال و کمال، بدر کامل است... میقات طواف و هروله و لبیک و قربانی در حریم کبریایی و رحمانی کرب و بلا را، رأس به خون نشسته ی منشق شده ی «قمر بنی هاشم» معلوم می کند...

وَ لَیالٍ عَشر...

این قافله رسیده که مهمانی اش کنند
رفع ملال این ره طولانی اش کنند