جایگاه سجده مهتاب شد

اشک ها خوناب  شد بر روی خاک

قلب ها زین ماجرا شد چاک چاک

کوچه دیده دستهای بسته را

کوچه دیده پهلوی بشکسته را

کوچه دیده در میان اشک ناب

بسته شد با ریسمانی آفتاب

کوچه دیده بر زمین افلاک شد

چادری در بی کسی پُر خاک شد

کوچه دیده هیزمی در پشتِ در

در میان شعله ها قتل پسر 

کوچه دیده دشمن پست و پلید

مرتضی را سوی مسجد می کشید

کوچه دیده در پی اجر رسول

کوثرش روی زمین کرده نزول

کوچه دیده یار ؛ افتاد از نفس

یاری ساقی نکرده هیچ کس

کوچه دیده این همه اندوه را

بار ِ یک ماتم به وزن کوه را

کوچه رد خون به روی خاک دید

فاطمه دنبال حیدر می دوید

دل اسیر ناله های کوچه هاست

قاتل حیدر عزای کوچه هاست

اَلّلهمَّ صَلِّ عَلی الصّدیقة فاطمَةَ الزّکیة حَبیبةَ حَبیبکَ وَ اُمّ اَحبائِکَ و اَصفیائِکَ الّتی انتَجَبتَها و فَضَّلتَها و اَختَرتَها عَلی نِساءِ العالمین. الّلهمَّ کُن ِ الطالبَ لَهَبٍ مَن ظَلَمَها و اَستَخفَّ بِحَقّها و کُن ِ الثائِرَ الّلهمَّ بدَم ِ اولادها. الّلهمَّ و کَما جَعَلتَها اُمَّ اَئِمَةِ الهدی و حَلیلَةَ تحتِ الّلواء و الکَریمَةَ عندَ المَلِکِ الاعلی فَصَلِّ علیها و عَلی اُمِّها فَلا اَن تُکرِموا بها وَجهَ ابیها محمَّدٍ صلّی الله علیه و آله و تُغِرُّ بها اَعیُنَ ذُرّیّتَها و اَبلِغهُ معنّا فی هذه الساعُةِ اَفضَلَ التّحیّةِ و السَلام...
-------------------------------------------------
سیصد و شصت و پنج روز دیگر از تقویم عمر ورق خورد و بسته شد. در آستانه ی سال نوی دیگری ایستاده ام؛ که اگر اذن تو نباشد «نو» نمی شود. می شود آیا با نفحه ای از دم عیسوی ات -  که آبرویش را مدیون توست - به حکم «یُخرجِ الحیّ من المَیّت» مرا از مردار یخزده ی دورنم به جرعه ای از آب حیات وجودت احیاء کنی؟!

نامت چنان وسیع، که گم شد در او جهان
من آنچنان حقیر، که اندر جهان گمم!...

پ.ن.1 دعای ابتدای متن را از لسان استاد گرامی اخلاق جناب آقای فاطمی نیا شنیدم و به امر بزرگواری به جهت تبرک، آن را نوشتم. باشد که به حرمت مادر نازنین سادات و به برکت وجود او نگاهمان کند.

پ.ن.2 یا مُقَلّب القلوب و الاَبصار...

چشم بر روی من خسته ی تنها تو مبند
تا بیاید  دل این خواهر غمگین،  از پی...

پ.ن. جناب ایران اسلام، حوریب را به حرکت وبلاگی اخیر دعوت فرموده اند...
و اما پاسخ :
حوریب، «اول دفتر»ش را در شب میلادش و با مدد از روح بلند و بزرگوار «او» نوشت. بعد از آن نیز به تناوب در «پناه» ، «عشق است…» و «شق القمر» به صراحت دست بر دامان خدای ادب و وفا شد و بر «او» توسل کرد.

و سرانجام اینکه: مثل همیشه، همه ی گریه ها و مرثیه هایم به «او» ختم می شود. همه ی اشکها و دلگویه هایم نذر «او» می شود... باشد که با دستهای آسمانیش دستهایم را دریابد و تا چه قبول افتد و چه در نظر آید...

پ.ن. مثل همیشه، همه ی گریه ها و مرثیه هایم به «تو» ختم می شود... همه ی اشکها و دلگویه هایم نذر تو می شود... دستهایم را با دستهای آسمانی ات دریاب!