جانا! نگر حکایت سبز «بهار» را

این دستهای خسته ی چشم انتظار را

جانا! ببین! که بی «تو»  صفایی نمانده است

غم پنجه می کشد دل بی غمگسار را...

نه! نه!... تلخی و کشندگی تو برای سوزاندن جگر آل الله کافی نبود. تمام سوزندگی و تیرگی تو، از همان چند راهی غدیر آغاز شد... از همان جایی که به مدد تیر حسد و حقد، امت را به هفتاد و دو ملت کشاندی... تو از همان جا جگر ذریه رسول الله را دریدی و پاره پاره کردی و به حیلت غفلت و جهالت و عداوت و معاندت همان امت، لخته لخته های آن دل های شرحه شرحه را به لبشان آوردی...

تو چه زهری بودی؟!... که نه فقط دل مصطفی را، که سلاله ی او را نیز به غایت سوزاندی... و آنچنان عالم و کائنات و هر چه که در آن است را تلخ و گزنده کردی؛ که دست هیچ احدی، جز همان « تِسعَةِ المَعصُومینَ مِن ذُرّیَةِ الحُسین » ، بشریت را به حلاوت رهنمون نخواهد شد...

اما... نمی دانم!... جگرهای سوزان و چاک چاک را با آن لب تکیده از عطش و تشنگی، قرابت تا چه حدّی است...

...

به فدای وجود نازنینش... و سبط اکبر و کریم اهل بیتش... و امام رئوف و عالم آلش...

تو خود دیده ای و می دانی که... نه دل را یارای گفتن است و نه قلم را طاقت نوشتن... که سطر سطر و حرف حرف این نوشته را با لرزش هردو می نویسم!

خدایا !

تو خود می دانی که، در این روزهای غمناک، حتی دیدن آب هم سوزنده است... چه رسد به نوشیدنش! شبیه فرو دادن تلخ ترین زهرهاست... هر قطره اش آتشی است گدازنده!

« اَلـسَّلامُ عَلی الشِّـفاهِ الـذّابــِلات »

خدایا !

تو خود می دانی که، چه سخت و مرگ آور است، بر بزرگترین و عظیم ترین مصیبت تاریخ نوشتن... می دانی چه دردی است، از این همه مصیبت سرودن و ماندن!... و می دانی که دیدن ریگ و سنگ بیابان هم زجری است عظیم!

« اَلـسَّلامُ عَلی المُُـرَمَّـل بــِالـدِّمـاء »

خدایا !

تو خود می دانی که، آتشفشان این مصیبت ثقیل و سترگ را حتی گریستن تا به ابد هم افاقه نمی کند... آتشی است تا به قیامت افروخته... خدایا! بر این مصیبت گریستن را، چشمی باید به وسعت همان مصیبت... و می دانی که ما را نه چنین چشمی است...

« اَلـسَّلامُ عَلی مَن بَکَتهُ مَـلائِکَةُ السََّمـاء »

خدایا !

تو خود می دانی که نوشتن بر « خون تو » و « فرزند خون تو »، گفتن از « شریعه و شریعت، ولی و ولایت، درد و مصیبت، صبر و رضایت، اهل بیت و حرمت، عشق و معرفت، طفل و شهادت، شمشیر و رشادت، عَلَم و سقایت، توبه و اجابت، رزم و اجازت، غروب غربت، زنجیر اسارت، صحرای وحشت، دیار نفرت، کوفه ی غفلت، شام محنت، کاخ ظلمت، آغاز رسالت » چه می گویم... دلی می خواهد به عظمت و وسعت همان صبری که می گوید:

« ما رَاَیتُ اِلّا جَمـیلا »