اعجاز

اعجاز وجودش چه ها می کند! هر که نداند، شوم بختان کوفی می دانند که «او» معجزه ی سه امام معصوم و نور چشم امامت و جان پناه ولایت و وارد در دایره ی عصمت فاطمی است. آرامش حریم حرم آل اللّهی، به اعتبار گوشه ی نگاه علوی اوست. قوام سپاه ثاراللّهی، بسته ی علمداری اوست و کیست که نداند مقام سقایة الحاجّ حاجیان هاشمی از کوی منی برگشته، و عمارة المسجد الحرام خیمه گاه کربلای حسینی فقط و فقط از آن اوست... و این چنین شد که در کربلا هم صفا و مروه و مسعی و حرم و زمزم آفریده شد... ماه وجودش به جمال و کمال، بدر کامل است... میقات طواف و هروله و لبیک و قربانی در حریم کبریایی و رحمانی کرب و بلا را، رأس به خون نشسته ی منشق شده ی «قمر بنی هاشم» معلوم می کند...

وَ لَیالٍ عَشر...

این قافله رسیده که مهمانی اش کنند
رفع ملال این ره طولانی اش کنند

عرفه

نمی شناسدت. که همه ی سرگردانی و بدبختی و بی چارگی اش هم، از همین نشناختن است. نمی شناسدت. که این همه فراموشی و نسیان و ناشکری و خودخواهی و غرورش هم، از همین نشناختن است. نمی شناسدت. که اگر می شناخت، سالها پیش از این خویش را به دامان کبریایی تو می آویخت و اکنون با دست های خالی و آبروی نداشته، شرمنده ی بارگاه ربوبی تو نمی شد. نمی شناسدت. که شناختنت در حد افکار و اوهامش نیست. که بس نیازمند چون «حسین» ^(ع)است. که بیاید و دست دل را بگیرد و در پای مکتب «عرفه» اش بنشاند. که برایش بگوید. که شاید به قدر نمی از یَم خروشان «عرفه» را بر تار و پود وجودش نقش کند...
نمی شناسدت...
که اگر بشناسد، تسلیم و قربانی شدن را می پذیرد...

باران

حضور بی واسطه ات، بیشتر در روزهای بارانی دل رقم می خورد. گویا «تو» نیز، دل بارانی را بیشتر دوست می داری و زیباتر آنکه بی خبر به عمارت دل سر می کشی. این که «تو» باشی و دل باشد و باران هم ببارد، شیرین ترین ترکیب جاودانه ی دلخواه را رقم می زند. تا آنجا که پا به پای بارش «تو» و باران، دل هم آسمانی می شود و پر از اشتیاق باریدن و شور رفتن و شوق راهی شدن...

خورشید

«دل»، برای آغاز روزهایش، منتظر خورشید نیست. منتظر درخشش شعاع آفتاب نیست. در انتظار طلوع و غروب نیست. چه آن که خود می داند، خورشید آسمان بی اذن «تو» از جایگه ش بر نمی خیزد. چه آن که می داند، جهانی به گوشه ی چشمی از نگاه رئوف و کریمانه ات، زیر و رو می شود... کن فیکون می شود...
دلی که با پنجه ی آفتاب نگاه مهربان تو، بیدار می شود؛ به خواب نمی رود.
دلی که بسته ی عنایت و عطای بی کران توست، گم نمی شود... فقیر و محتاج نمی شود.
دلی که به دست توست، بسته ی آفتاب و خورشید و زمان و مکان و مجاز و استعاره نمی شود.
دلی که وقف توست، خودِ خورشید می شود...
تا ابد ضمانت می شود...