ربیع الانام

بهار که بیاید و «تو» نیایی، انگار هیچ نیامده است. این همه سالهای بی بهار بر ما گذشته و ما رو سیاه نبودنت... برای قومی که از «امام» خویش دور افتاده، همین بس که عمری بی بهار بماند...
بیا...
قدری کنار دل بنشین. این همه مهجوری و غریبی و چشم انتظاری و گمگشتگی و تنفس در هوای نبودنت، کفایتمان نکرد؟
بیا...
دل، طوفانیِ آرامش توست.
دل، هوای اقیانوسِ آرام دارد...
بیا و باقی مانده ی این همه بی بهاری را بر ما ببخش...

نبی

بر تاریک خانه ی نیستی نور هستی تو بود که درخشیدن گرفت. اراده ی «او» بود که بر قامت عدم، نور وجود تو را پوشاند و چشم تمامی مخلوقات، از ازل تا ابد را روشن و مبهوت گردانید... همه ی بهانه ی خلقت تو بودی... همه ی آفرینش در سایه خورشید  وجود تو برپاست. چه خوب! که آمدی... که از همان ابتدای عالم، رحمة للعالمین بودی... که چشم بشر ظلمت زده، به روشنای دلنشین نور تو روشن شد...
خوش آمدی!

ولایت

پنهان مشو که روی تو بر ما مبارک است...

ربیع!

اینجا هنوز عزادار است...
عزادار داغ پهلویی شکسته و کودکی به خون نشسته و نفس بی گناه کشته شده و مظلومیت پدری به خاکهای کوچه فتاده و پسری که وارث تمامی درد و رنج مادر است و شاهد در و میخ و دیوار.
اینجا هنوز عزادار است.
آری! درست همین روزها بود...
هنوز تا بهار، مانده است. تا آمدن «ربیع»ش مانده است.

از غم غریب تر ..