آمده است و بر درگاهت زانوی ادب زمین زده، تا برای نوشتن از مهربان ترین عموی عالم، از «تو» اذن بگیرد. آمده است تا دل و قلم را تسلیمت کند؛ تا «تو» بگویی چه بنویسد... بر سر سجاده ی امید نشسته تا «تو» کمی نگاهش کنی و فرمان نوشتن را بر قلبش صادر کنی...
...
اصلا این بار می خواهد شب میلاد «آرام و قرار دل»، بر آستانه ی بارگاه محبوبه ی حق چنگ زند. اصلا این بار می خواهد مقیم کوی بانوی اول عالم شود و دستان گداییش را روبروی مادر آب و آفتاب بگیرد و با نوای آرام «وَ تَصَدَّق عَلینا» ظرف خالی دل را از باران وجود «تو» لبریز ببیند... این بار شبیه اهالی اعتکاف، آنقدر بر درب حرم عصمت فاطمی می ماند و ملتمسانه دق الباب می کند، تا پاسخ بگیرد... هر که نداند، «تو» و دل خوب می دانید که پسر مودب و با وفایش، «باب الحوائج» و «پناه» عالم است و عالم به اعتبار دستان خدایی و غیرت مردانه ی او، پا بر جاست...
پ.ن.1 میلاد تابناک امام مهربان، عموی خوبان، و سید سجده گزاران بر اهل عالم مبارک.
پ.ن.2 دلم بارانی است و خسته و بی تاب... دریاب!
پ.ن.3 نوای وبلاگ هم...
« وَ مَن یُطِعِ الله وَ الرسولَ فَاُولئِکَ مَعَ الذینَ اَنعَمَ اللهُ عَلَیهم مِنَ النّبییّنَ وَ الصدّیقینَ والشُّهَداءِ وَ الصّالحینَ وَ حَسُنَ اُولئِکَ رَفیقاً »
« و هر که از خدا و پیامبرش اطاعت کند، همراه با کسانی خواهد بود که خدا انعامشان داده است، چون انبیاء و صدیقان و شهیدان و صالحان. و اینان چه نیکو رفیقانند. »
گفته بودی و چه خوش گفته بودی که «شناخت»، دروازه ی «محبّت» است و سرچشمه ی شوق و دوست داشتن؛ و «محبّت»، دلیل متقن و بی چون و چرای «اطاعت» و سرسپردگی. و از «اطاعت» چه می داند، آن دلی که سرسپرده ی مُلک معرفت تو نشد و از جام محبّت حضرت عشقت سیراب؟!... مگر نه این که هر که با معرفت تر، محبّ تر و هر که محبّ تر لاجرم «مطیع» تر... مگر می شود به مرتبت اطاعت تو بدون اطاعت از رسول ِ امین ِ آخرینت، بار یافت؟! مگر می توان بی دستگیری عروة الوثقای عالم، راه به سراپرده ی پیروی مطلق تو بُرد؟! چه آنکه شرط اول قدمش « یَحذو حَذوَ الرَّسول(ص) » است...
و می دانی که بس دلنشین و طرب انگیزاست، برای آن جان و دلی که سرسپرده، که چه بسا «دل سپرده»ی حقیقی شما شود و تو از خزانه ی بی انتهای خدایی ات، در جوار بهترین و برترین های عالم انعامشان دهی و اکرامشان کنی... آنانی که هر یک بیش ازدیگری بر اطاعت تو پیشی می گیرند و خاطرشان به مرافقت و ملاطفت و مشاهدت تو خوشنود و راضی است...
آنانی که به حکم محکم تو بهترین رفیقان و همنشیناند...
پ.ن.1 سوره نساء- آیه 69
پ.ن.2 برداشتی به شیوه ی دل نگارنده بود از کلام نورانی وحی. بی شک قصور دارد و نقصان. با دیده ی اغماض بنگرید!
پ.ن.3 «مگر نه آنکه هر که با معرفت تر، محبّ تر و هر که محبّ تر لاجرم «مطیع» تر...». این اصل انکارناپذیری است که مهربان استاد، یادمان داد و ما به شیوه ی کمترین شاگرد، در مقابلشان درس پس دادیم.
پ.ن.4 التماس دعا.
نوشتن از آنکه صاحبان خرد ریزه خوار سفره ی عطایش هستند و ارباب بصیرت جرعه نوش جام ولایش؛ دشوارتر از دشوار و سخت تر از سخت است... قلم هم مثل افهام و اوهام نارسیده به قلّه ی قاف مقام وجودش، چون به نام اعلایش می رسد در می ماند و سرگشته و متحیر؛ که از کدام گوشه بگوید و از کدام بُعد بنویسد... تنها از همه ی مقام «علی»، همین را می داند که او «علی» است...
میلاد پربرکت و سرورش براهل عالم مبارک...
انتظار روزهایی که خواهند آمد و «تو» عزیزترین ِ عالم دستهایت را به نشانه ی فتح و ظفر بالا بیاوری و بر اهل دنیا صلای حق زنی؛ شیرین است. برای همه ی دلهای هجران کشیده و قلوب فراق دیده، امید آن روزها، روشنای این روزهاست... «تو» که بیایی خورشید هم چونان جانهای عاشق، در افق کشیده و ممتد دستهای هاشمی ات حل خواهد شد...
